Rozdział 2 - Rozłączenie (2)

Część 2 - Victoria i Lukas - Sport to zdrowie

Lukas siedział w pustym domu, nie było już nikogo. Dopakowywał ostatnie rzeczy i nadawał z Natanielem przez nadajnik. Właśnie czekał na to aż jego przyszywany brat się zamelduje.

– Natan do bazy, Natan do bazy! – skrzeczało urządzenie.

Lukas starł ostatnią łzę, podniósł dupę z kanapy i ruszył do radia.

– Tu Lukas. Odbiór.

– Odbieram. Jaki mam obrać kurs? – dopytywał młody prawnik.

Lukas zastanawiał się co też Natanek teraz robi. Domyślał się, że zapewne podziwia piękne ciało swojej wybranki, która naga opala się na dziobie jachtu.

– Na Francje, płyń na Francje. Dolecę do Daniela i jego żony.

– Sam? – dopytywał. – Odbierasz? Lukas jesteś tam?

– Tak, jestem. Nie chcę szukać miłości na siłę. Bez odbioru.

Lukas odłożył słuchawkę radia, rozłączając jednocześnie połączenie. Poprawił kaptur swojej bluzy bez rękawów i spojrzał na półkę z książkami. Znajdowała się tam też płyta, mieli ją odtworzyć przed wypłynięciem. Lukas wiedział, że nie będzie już innej okazji. Podszedł do półki, otworzył pudełko i wsunął krążek do odtwarzacza DVD. Zobaczył jednego z ludzi, którzy go wychowali... choć trafniejszym określeniem byłoby przygotowali do życia. Blond pan z brodą patrzył smutno z ekranu i mówił:

– Zostaliście wybrani.

Lukas wiedział od samego początku, że jest wybrańcem, każdego dnia powtarzali to każdemu z nich.

– Nie rozumiecie mnie! Świat się psuje, z dnia na dzień, to wy zostaliście wybrani by go naprawić.

– Jak zwykle wyolbrzymiasz, stary – powiedział odwracając się tyłem do ekranu. Chwycił za czerwone jabłko i zrobił gryzka. Następnie oparł się o stół i spojrzał na zmartwioną, zafrasowaną minę ojca.

– Świat się kończy moi idealni. Wszystkie kontynenty zatoną, jeden po drugim. Zostanie tylko nieznana wyspa na środku oceanu. Ruchoma wyspa.

Lukasowi usta otworzyły się ze zdziwienia.

– Macie czterdzieści dwie godziny, aby znaleźć się na statku, inaczej zginiecie.

– O ja pierdole – wypowiedział z niedowierzaniem i przeczesał włosy dłońmi. Dopadł do radia. – Natan, Natan, kurwa, odbiór. Natan! – powarkiwał i namierzał sygnał. Odpowiedziało mu całkowite milczenie. Niewiele myśląc chwycił za telefon i wybrał numer Daniela, jednak ktoś zignorował połączenie, następnie wyłączył komórkę. – Czy na nikogo z was nie można liczyć!? – zapytał z pretensją. Chwycił za kask, spojrzał na duży zegar. Wiedział, że nie zostało mu wiele czasu.

Motocykl pędził ponad setkę na godzinę, tylko po to by zaparkować pod jednym z państwowych gimnazjum. Spojrzał na te jeszcze dzieci, wiedząc, że niewiele życia przed nimi, że ich czas nadchodzi. Nagle jego wzrok padł na ukrytą w tłumie koleżanek szczupłą damę z papierosem, przeglądała się w lusterku i jednocześnie poprawiała usta błyszczykiem. Potem znów paliła. Nie zamówił z nią ani słowa, ale kochał, a świadomość, że jej życie zależało teraz od niego dodawała mu odwagi.

– Część! – rzucił przez płot. Dziewczyny się na niego wejrzały, ale ta jedna nawet nie zwróciła uwagi. – Kobieto w kremowej koszuli, mężczyzna do ciebie mówi.

– Mężczyzną trzeba być, a nie się nazywać – odburknęła.

Lukas się uśmiechnął.

– Ten mężczyzna stoi obok i wszystko słyszy.

– Jak mu to przeszkadza, to niech sobie kupi stopery do uszu.

– Nie spojrzysz nawet na mnie? – zdziwił się.

– Nie, dzięki, mam w domu takie czasopisma, jakbym zatęskniła za widokiem męskiego ciała, zawsze mogę zerknąć. – Dalej przeglądała się w lustereczku i popalała papieroska.

– Dziewczyny, powiedzcie jej coś – nalegał.

– A zdejmiesz koszulkę? – zapytała jedna.

– I spodnie? – dodała druga.

– Zdejmę nawet majtki, byleby się spojrzała.

– Vica, on nie jest taki zły – zachęciła jedna.

– Jestem Victoria, a nie Vica – rzekła pewnie, wstała i już miała udać się do wnętrza budynku szkolnego, gdy jej wzrok z powodu nutki ciekawości padł na Lucasa. Miała ochotę się nim zabawić. – Wejrzałam się – powiedziała pewnie podchodząc do bramy. – Do naga więc panie podrywaczu.

– Chyba śnisz. – Starał się wymigać.

– Nie jesteś honorowy. Tak też sądziłam.

– Że nie jestem honorowy? – krzyknął do pleców dziewczyny.

– Że nie jesteś wart mojego czasu. Mężczyzna, który składa z góry sfałszowane obietnice nie jest wart nawet mojego spojrze…

– Victorio, spójrz – polecił i rozpiął swój bezrękawnik, odrzucił go na motocykl. Następnie pozbył się spodni. Dziewczyny zaczęły gwizdać, a nauczycielki wzywać policje, że przed szkołą grasuje pedofil. Budżetówka nigdy nie zrozumie zakochanego głupka.

– Dziewczyny, Victoria, chodźcie do szkoły, szybko.

– Pozwalasz by tobą rządziła przerośnięta opryszczka? – zażartował widząc twarz i brak urody nauczycielki, która tak właściwie nie wiadomo od czego była. – Zerwij się, nie pożałujesz – zachęcał.

– Nie umiem przejść przez płot – wyznała z dziewczęcym uśmiechem.

– Przygotowałem się na tę ewentualność. – Wyciągnął sekator ogrodowy z bagażnika motocykla umiejscowionego pod siedzeniem. Pośpiesznie zaczął przecinać druty, z których zbudowane było ogrodzenie. Nauczycielka byłą coraz bliżej, więc rozciągając siatę na boki mocno pokaleczył się w dłonie, ale Victoria przeszła na jego stronę.

– Cześć golasie – powiedziała uprzejmie. Mężczyzna w samych białych bokserkach podszedł do motocykla, chciał go odpalić, ale silnik milczał. – Chyba się zawstydził nagiego właściciela – zażartowała.

– Wiesz co Victorio, nie mamy dużo czasu. – Mężczyzna widział, że nauczycielka jest coraz bliżej. Pośpiesznie zaciągnął więc czarne bojówki na tyłek i pociągnął Victorie za sobą.

– Ale co ty wyprawiasz?

– Ratuje ci życie – odpowiedział.

– Wiedziałam, że mi nie może trafić się nikt normalny, tylko jakiś idiota z ukrytą misją ratowania świata… – marudziła i opierała się jak tylko mogła, spowalniając tym tempo Lukasa.

Chłopak wiedział, że policja to tylko kwestia czasu, dlatego postanowił zaryzykować po całości. Wszystko albo nic – huczało niczym najważniejsza maksyma życia w jego głowie. Wybił szybę w czerwonym mercedesie starej daty i wpakował dziewczynę na tylnie siedzenie blokując przy tym wszystkie wyjścia.

– Mogę wiedzieć co ty wyprawiasz? – dopytywała bez cienia strachu kiedy on wydobywał kabelki na wierzch i usiłował odpalić samochód.

– Zabieram cię na przejażdżkę, realizuje mój początkowy plan.

– Nie, ty kradniesz samochód – sprostowała.

– Zabawne, że bardziej obchodzi cię los właściciela pojazdu niż twój własny.

– Nie boje się czubów, wyglądają na groźnych, ale w rzeczywistości nie mają kobiecie nic do zaoferowania, nawet strachu.

– Dziecko, dziecko, nie wiesz co mówisz.

– Nie nazywaj mnie dzieckiem! – zbulwersowała się.

– Powiedz chociaż, że brakuje ci wrażeń, dlatego nawet nie próbujesz uciekać – zachęcił uciekając przed policją, która właśnie rozpoczęła za nimi pościg.

– Nie zaprzeczam, moje życie jest nudne. Z resztą zaraz cię złapią, a mnie uwolnią i stanę się sławna na całą szkołę. Przystojni kolesie będą mnie nosić na rękach.

Obje usłyszeli odgłosy wystrzałów i się przerazili.

– Na ziemię, schyl się! – warknął Lukas do dziewczyny, choć sam był przerażony, to starał się trzymać fason.

– Dlaczego do nas strzelają, przecież policja jest dobra!?

– Tylko w bajkach dla dzieci, kochanie. Poza tym to nie policja do nas strzela, tylko jacyś łysi goście z czarnego jak smoła samochodu. Nie leży tam czasem na siedzeniu jakaś torba.

– Leży – odpowiedziała i krzyknęła, bo usłyszała kolejny wystrzał, którego kula trafiła w ich samochód.

– Może sprawdź z łaski swojej co jest wewnątrz tej torby – polecił z cynicznym uśmieszkiem i usiłował zgubić ogon zarówno policyjny jak ten gangsterski. Musiał przyznać, że nie był w tym najlepszy, nawet w GTA przegrywał już przy pierwszym kogucie, który migotał u góry ekranu.

– Pistolet i forsa – powiedziała z wyższością. – Na parkingu stało wiele samochodów, wybrałeś najgorszy, bo nie masz gustu.

– Co sugerujesz? – dopytywał dla podtrzymania tematu.

– Że gdybyś miał choć odrobinę lepszy gust, to teraz by do nas nie strzelano panie nagusieńki na umyśle i ciele.

– Nie miaucz, tylko schyl głowę. Chyba ich zgubiliśmy.

– Gdzie my jesteśmy? – zapytała wystawiając ledwie główkę by cokolwiek dojrzeć przez szybę.

Lukas prędko wysiadł, obszedł samochód, wydobył dziewczynę z zewnątrz. Torbę porzucił, wziął tylko broń.

– Dalej z tobą nie idę – postawiła się. – Przez ciebie mnie ktoś może zabić.

– Oj, mała, nie dramatyzuj.

– Strzelano do mnie.

– Ściślej ujmując, to strzelano nie do nas, a do samochodu. Z resztą nie mamy czasu. – Lukas przerzucił kobietę przez swoje ramie i wbiegł na pokład statku wycieczkowego. Nie było na nim jeszcze kapitana, tylko niektóre dzieci, pomocnicy i przedszkolanka. Wycelował bronią w jednego z czteroletnich chłopców. – Przygotować statek, ruszamy.

– Jest pan kapitanem? – zapytała mała dziewczynka w kręconych włosach. – Nie masz czapeczki kapitana – wyjaśniła rezolutnie.

Na pokładzie zapanował strach, na tyle duży, że dwoje małoletnich pomocników kapitana nie odważyło się przeciwstawić i postawili żagle na maszt. Lukas postawił natomiast Victorie na pokładzie, a sam dopadł do steru i rozkazał uruchomić silniki.

– Co ty wyprawiasz? – zapytała kobieta, około trzydziestu lat, o blond włosach.

– Uciekam przed apokalipsą.

– On się uderzył w głowę, ale do tej pory był dla mnie nie groźny – pocieszyła kobietę Victoria. – Umiesz tę maszynę chociaż prowadzić? – zapytała Lukasa i stanęła przy jego boku.

– Mam pewną teorie – wyjawił.

– W takim razie możemy od razu wyskakiwać za burtę i nie musimy znosić twojego towarzystwa – skwitowała dziewczyna.

– Chłopcze, zawróć. Jesteś młody, nie marnuj sobie życia, docenią gest poddania się – przedszkolanka usiłowała przemówić Lukasowi do rozsądku.

– Nie złapią nas, nawet nie zdążą po nas wyruszyć. Co to za dzieci? – zapytał kobietę.

– Wygrali dwudniowy rejs, po jednym uczniu z każdej klasy. Zawrócisz, proszę, te dzieci są niczemu niewinne.

– Tym bardziej powinno ci zależeć na tym by przeżyły. – Blondynka z początku sądziła, że Lukas grozi dzieciom i że w ten sposób nakazuje jej milczenie. – Spójrz po lewo, na damę ze zniczem w dłoni. Zapada się – wyjaśnił.

Zarówno Victoria jak i reszta załogi spojrzeli po lewą stronę. Z początku nic nie dostrzegli, obraz był bardzo mały i daleki. Victoria jednak wyostrzyła wzrok.

– Jakby się przechylała – rzekła bardzo cicho. Była w szoku.

– Manhattan jako pierwszy zostanie zatopiony, potem do wody wpadnie cały Nowy Jork.

– Nawet jeśli to co mówisz jest prawdą, to nie mamy szans, fala…

– Zamknij się! – warknął do przedszkolanki. – Uruchom radio. Łap sygnał z Arką Noego.

– Żartujesz? – dopytywała zszokowana.

– Nie, nie żartuje! Tak nazywa się jacht, który musimy dogonić.

– Chcesz dogonić jacht statkiem wycieczkowym? Szczerze nie mam bladego pojęcia o podróżach na wodzie, ale nawet mnie wydaje się to poronionym pomysłem.

– Vica…

– Victoria! Odstaw nas na brzeg, to ze statuą to pewnie jakieś złudzenie – zażądała. – Co to było? – zapytała nagle gdy poczuła mocniejszy wstrząs.

– Twoje złudzenie, właśnie wrzuciło pochodnie do wody – odrzekł cynicznie. Wiedział, że nadejdzie wielka fala, która być zatopi statek. Postanowił jednak spróbować ratować siebie i niewielką załogę, której stał się kapitanem przez niezwykły przypadek. – Wszyscy pod pokład! – warknął. Victoria stała zszokowana, miała łzy w oczach. Dopiero wtedy zrozumiała, że nie porwał jej szaleniec, a jakiś zapewne pracownik NASSA. Lukas chwycił dziewczynę za ramie i wciągnął pod pokład. Poczekał aż reszta pójdzie w ich ślady następnie zajął się zamykaniem drzwi.

– Marcelina została na górnym pokładzie – wykrzyknęła zmartwiona przedszkolanka.

– Kim ty jesteś – dopytywał jeden z marynarzy.

– Wyjaśnienia potem – uciął rozmowę w zarodku, sam wyszedł spod pokładu i nakazał marynarzom zamknąć za nim drzwi. – Byle szczelnie – polecił. Dopadł do dziecka, które pokazywało palcem w stronę Manhattanu.

– Patrz, idzie do nas fala, większa niż dom.

Lukas spojrzał w kierunku wskazywanym przed rudą dziewczynkę. Przeraził się, wiedział, ze ma nie więcej niż dziesięć sekund i to za późno na powrót pod pokład. Przypomniał sobie o włazie, który prowadzi do maszynowni. Chwycił dziewczynkę pod pachę i pobiegł w kierunku włazu, wrzucił dziecko do środka, następnie sam wskoczył i zorientował się, że właz nie jest zamykany.

– Nie ma zamka – rzekł przerażony sam do siebie.

Poczuł wstrząs i wodę, która wlała się wprost na nich. Wtedy pojął, że pod pokładem mają mniejsze szanse, niż na jego powierzchni. Zrozumiał, że ktoś musi trzymać ster i uruchomić wszystkie silniki, przed nadejściem większej fali.

– Mała, nie płacz – zwrócił się do dziewczynki. – Trzymaj się mocno, tego paska. Nawet jak woda będzie się wlewać, ty go nie puszczaj. Wrócę po ciebie, obiecuje.

– Tata też tak mówił.

– Wiem, tatusiowie często kłamią, ale ja nie jestem twoim tatusiem. Możesz uwierzyć, że jestem twoim przyjacielem? – zapytał.

– Jak Bambi? – zapytała wyciągając przed siebie małego jelonka, pluszaka.

– Tak, jak Bambi.

– Będziesz ze mną zawsze?

– Zawsze, obiecuje. Trzymaj, chwyć i nie puszczaj – polecił, a sam udał się drewnianymi schodami na pokład.  

Uruchomienie wszystkich silników nie było trudne, natomiast trzymanie steru, gdy morze szalało wydawało się niemożliwym zajęciem. Nagle przy nim pojawiła się kobieta, wraz z jednym marynarzem.

– Sam nie dasz rady! – rzekł mężczyzna i chwycił za ster w możliwie wolnym miejscu.

– Co mam robić? – zapytała przedszkolanka.

– Marcelina jest w maszynowni, zejdź do niej.

– To głupie polecenie, kapitanie.

– Nie jestem kapitanem.

– Sam się nim mianowałeś. Potrzebujemy wszystkich możliwych rąk do pracy by utrzymać ster, napór wody jest tak silny, że przekroczy z pół tysiąca kilogramów przed upływem dziesięciu minut.

– Blondyna! – zatrzymał przedszkolankę w połowie drogi. Kobieta się odwróciła. – Ile osób jest na pokładzie? – zapytał.

– Z dziećmi, czy…

– Wszystkich! – warknął zniecierpliwiony. Chwycił za grubą linę, złożył ją na cztery i przywiązał do steru, następnie linę otoczył łańcuchem  i przypiął go do kotwicy.

– Na pokładzie jest szóstka dzieci.

– Oszalałeś? Chcesz ja spuścić!? – Marynarz zwrócił uwagę na kotwicę.

– Nie, z resztą to ozdoba, prawdziwe są pod kadłubem, to tylko dodatkowe dwieście kilogramów. Ja, ty, twój kolega, te dwie kobiety i szóstka dzieci. Musimy utrzymać kurs, pomimo naporu wody – postanowił i zaczął walić w drzwi prowadzące pod pokład. – Otwierać!

– Czego? – zapytała Victoria.

– Ty, pan i dzieci, pobawimy się w przeciąganie liny, co wy na to? – zapytał z uśmiechem. – Nie macie wyjścia, wszyscy do kotwicy, w rzędzie, gęsiego!

Dzieci z miejsca go posłuchały, marynarz także

– Nie lubię sportu, nie lubię wysiłku – rzekła Victoria. I tak zginiemy, nasz dom, mój pies, bliscy… – zaczęła się rozklejać.

– Nie czas na to – uciął jej wywód przez zęby. – Sport to zdrowie, dzięki temu przeciąganiu liny mamy szanse przeżyć.

– I co zrobimy? Zaczniemy się rozmnażać dla podtrzymania ludzkości?

– To nie byłby taki najgorszy pomysł.

– Musiałabym poczekać aż któreś z tych dzieciaków podrośnie, albo skusić się na czterdziestoletnich marynarzy.

– Jestem jeszcze ja – napomniał.

– Nie jestem aż tak zdesperowana – rzuciła oschle w jego kierunku.

– Bez różnicy. Na tym statku to ja jestem kapitanem! I od teraz robisz co mówię!

– Nie mam ochoty. Wolę zginąć niż spędzić życie z takim debilem, jak…

Wymierzył dziewczynie policzek. Przyłożyła zewnętrzną stronę dłoni do rozgrzanego uderzeniem miejsca.

– W takim razie teraz chwyć za linę, a potem skocz za burtę. Chcesz ginąć, giń. Jednak na tym pokładzie są też inni ludzie, niewinni ludzie. Tu nie ja i nie ty jesteśmy ważni. Skończ się zachowywać jak skończona egoistka z wyższych sfer łaknąca sławy. Masz w tej chwili zakasać rękawy i wziąć się do roboty! – krzyknął, szarpnął kobietę za ramie i dosłownie rzucił nią na drzwi. Nie wiadomo czy tylko i wyłącznie ze strachu, czy także z rozsądku, ale wykonała jego polecenie.